Wat als er een mogelijkheid is dat mensen misleid zouden kunnen worden door sociale robots via hun non-verbale signalen? Wat als de gebruikers mensen met dementie zijn die al lijden aan achteruitgang van hun cognitieve functies?

Sociale robots worden gezien als een effectieve manier om de kwaliteit van leven en het psychologisch welzijn van mensen met dementie te verbeteren. Dit brengt echter ook ethische complexiteiten met zich mee, met name wat betreft de mogelijkheid van misleidende interacties. Mijn onderzoek richt zich op het verkennen van welke vormen van misleiding ethisch acceptabel en voordelig kunnen zijn, en hoe ontwerpers deze overwegingen op een doordachte manier kunnen integreren bij het ontwerpen van robots voor mensen met dementie.

In de eerste maanden van mijn PhD heb ik me intensief met dit onderwerp beziggehouden door mijn deelname aan de HOMEDEM Training School aan de Technische Universiteit Eindhoven (TU/e), waar ik veel onderzoekers heb ontmoet die zich inzetten voor het verbeteren van de kwaliteit van leven van mensen met dementie. Daarnaast heeft een doctoraatscursus, Ethics of AI, georganiseerd door de Nederlandse Onderzoeksschool voor Wijsbegeerte (OZSW), het 4TU Centrum voor Ethiek en Technologie en Wageningen University & Research (WUR), mijn begrip van ethische vraagstukken met betrekking tot Kunstmatige Intelligentie verdiept. Bezoeken aan verzorgingshuizen en betrokkenheid bij het dagelijks leven van mensen met dementie hebben mij onschatbare inzichten verschaft in de realiteiten en uitdagingen waarmee zij worden geconfronteerd, wat mijn toewijding aan deze onderzoeksrichting heeft versterkt.

Mijn overkoepelende doel is om ontwerpers van sociale robots te voorzien van de benodigde tools om werkelijk nuttige technologieën te creëren voor mensen met dementie, door technologie te integreren met empathie en ethische verantwoordelijkheid.